Nimet is 61 jaar. Ze heeft niet lang gestudeerd, maar ze is trots dat ze samen met haar man altijd hun vier kinderen heeft kunnen onderhouden. Nu zijn de kinderen bijna de deur uit en begint ze zich te verheugen op haar pensioen. Het werk valt haar steeds zwaarder. Ze werkt nu twintig jaar bij deze organisatie als kwaliteitsmedewerker. Het werk valt haar steeds zwaarder – ze staat en loopt veel.
De kerstvakantie nadert. Het begint al donker te worden als Nimet zich meldt op het werk. Om 16 uur is er een bijeenkomst voor alle medewerkers. Het ruikt zoet, de muziek is zacht, het lijkt een kerstborrel, maar dat is het niet. Nimet heeft geen zin meer in haar glühwein, als de directeur het woord neemt.
Het bedrijf gaat reorganiseren. De kwaliteitscontrole wordt straks uitbesteed aan een extern bedrijf. Alle functies op haar afdeling gaan vervallen. Voor Nimet gaat de kerstvakantie stilletjes voorbij en het nieuwe jaar begint zonder champagne.
In januari vraagt de werkgever toestemming voor ontslag bij het UWV. Het UWV keurt de aanvraag goed. Want reorganisatie is reden voor ontslag. Het UWV noemt het ‘ontslag wegens bedrijfseconomische redenen’.
Heeft Nimet recht op een ontslagvergoeding?
‘Als ik ontslagen word vanwege een reorganisatie krijg ik automatisch een ontslagvergoeding’, denken de meeste mensen. Maar dat is geen automatisme. Dit zijn de twee meest voorkomende misverstanden:
Misverstand 1: ‘Het UWV stelt een ontslagvergoeding vast’.
Dat klopt niet. Het UWV beoordeelt of het ontslag door mag gaan. Wil de medewerker een vergoeding afdwingen? Dan moet hij/zij zelf een rechtszaak bij de kantonrechter starten.
Misverstand 2: ‘De rechter geeft altijd een ontslagvergoeding’.
Dat klopt niet. Het recht op een vergoeding is bijvoorbeeld afhankelijk van het gedrag van de medewerker. En daarover gaat het in de rechtszaak die Nimet start.
De advocaat van Nimet vordert bij de rechter een ‘transitievergoeding’. Sinds 1 juli 2015 heeft een werknemer die twee jaar in dienst is, recht op zo’n vergoeding bij ontslag. Dat staat in de wet (artikel 7:673 BW). De wet geeft ook een rekenmethode, waarbij twee factoren een rol spelen: de hoogte van het maandsalaris en de duur van het dienstverband. Bij Nimet zou dat uitkomen op ruim € 42.000 bruto.
Maar de organisatie wil geen vergoeding betalen. Nimet had een andere functie kunnen krijgen binnen de organisatie. ‘Zij heeft twee functies geweigerd en het is haar eigen schuld dat ze nu op straat staat’, zegt de organisatie.
Nimet had een andere functie moeten accepteren, vindt de rechter
In de wet staat letterlijk: ‘De transitievergoeding is niet verschuldigd indien het eindigen of niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer’.
Deze uitzondering moet je terughoudend toepassen, zegt de rechter in deze zaak. Alleen in bijzondere gevallen kan de medewerker de vergoeding kwijtraken.
Wat was hier dan precies gebeurd?
Uit de uitspraak van de rechter blijkt dat Nimet twee keer een functie heeft geweigerd:
Nimet had ander werk in dagdienst kunnen gaan doen. Dat weigerde zij, want ze wilde onregelmatige diensten draaien. Waarom? Omdat haar echtgenoot ook in onregelmatig werkte bij dezelfde organisatie werkt. Zij stemmen hun roosters op elkaar af en reizen samen. Door een oogziekte kan zij niet zelfstandig autorijden en OV is geen optie in dit geval.
Daarna bood de organisatie haar een andere functie aan. Deze functie weigerde Nimet omdat zij daarmee direct moest beginnen en dat kon niet want ze was ziek. De bedrijfsarts was het met haar eens: ze kon op dat moment niet werken in de aangeboden functie.
Wat vindt de rechter daarvan?
De rechter geeft de werkgever gelijk. Want:
- Ondanks de ziekte had Nimet de andere functie wél kunnen aanvaarden. Want aanvaarden betekent niet dat je ook gelijk moet beginnen. Ze had de functie kunnen accepteren en aan het werk gaan als ze beter was.
- De functie die werd aangeboden was passend. Dat werk sloot aan bij haar ‘opleiding, ervaring en capaciteiten’, aldus de rechter. Dit had zij niet mogen weigeren.
Geen ontslagvergoeding én geen WW-uitkering
Wat is de moraal van dit verhaal?
Je hoeft als werkgever bij reorganisatie geen ontslagvergoeding te betalen als jouw medewerker een passende functie weigert. Zorg dat je alle stappen in dit proces goed vastlegt. Maak bijvoorbeeld een verslag van elk gesprek dat je met een medewerker hebt in dit traject. Doe zo’n verslag niet alleen in je eigen dossier, maar stuur het ook naar de werknemer.
Wil jij weten of je een ontslagvergoeding aan je medewerker moet betalen? Neem gerust contact met ons op. Wij helpen je op weg.
Meld je aan voor de Nieuwsbrief.
Meld je hier aan voor onze nieuwsbrief en blijf op de hoogte.
