Ze is 23 jaar als ze in 2015 start als verzorgende bij een grote ouderenzorgorganisatie. Ik noem haar Lisa. Ze gaat werken in een woonzorgcentrum in Den Haag op een gesloten afdeling waar 12 dementerende ouderen wonen. Vijf jaar later, in 2020 wordt ze op staande voet ontslagen na een voorval met een bewoonster. Wat is er precies gebeurd? En was dit een geldige reden voor ontslag op staande voet? Daarover gaan twee rechtszaken. Lisa wint de eerste. Maar in hoger beroep geeft de rechter de zorginstelling gelijk. Alles draait om de vraag: wat is er precies gebeurd op zondag 9 februari?
Zondag 9 februari, het verhaal volgens de werkgever
“Lisa heeft die dag onze 94-jarige bewoonster ernstig letsel toegebracht. Zij was bij haar bed om een beenwond te verzorgen. Toen ze daarmee bezig was greep mevrouw naar haar benen, waar de wond zat. Lisa heeft toen haar beide polsen ruw vast gepakt en er ontstond een worsteling. Een collega hoorde gillen en kwam de kamer binnen. ‘Zij heeft mij pijn gedaan, zij heeft mij geknepen’, schreeuwde de oude bewoonster overstuur. De collega zag bloed op beide armen en op het bed. Ook was er letsel aan beide armen van de vrouw te zien. Er zijn foto’s. Daarop zie je duidelijk ‘skin tears’: wonden die bij de oudere mensen voorkomen door wrijving van de huid. Wij hebben vaker onverklaarbaar letsel bij bewoners aangetroffen de afgelopen tijd. Lisa heeft toegegeven dat zij soms te ruw met bewoners omgaat. Wij weten zeker dat Lisa het letsel bij mevrouw heeft veroorzaakt.”
Zondag 9 februari, het verhaal volgens Lisa
“Ik heb die ochtend rond acht uur medicijnen uitgedeeld, onder andere aan deze bewoonster. Haar armen waren toen in orde, dat heb ik gezien. Later kwam ik bij haar terug omdat een collega mij vroeg om te helpen met het verzorgen van een beenwond. Ze lag in bed. Toen we daar mee bezig waren kwam ze overeind en greep met haar handen naar haar been. Ik heb haar toen zachtjes bij de polsen tegengehouden. Toen ik weer losliet zagen we skin tears op haar linkerarm. Ik heb die skin tears niet veroorzaakt. Maar ze geloven mij niet. Wat ik ook zeg, ze geloven me niet.”
Wie eist bewijst
De kantonrechter vindt dat er onvoldoende bewijs is dat Lisa de skin tears bij de bewoonster heeft veroorzaakt. De zorginstelling is het niet eens met deze uitspraak. Samen met de advocaat besluiten ze in hoger beroep te gaan. In die procedure moet de werkgever bewijzen dat Lisa de bewoonster heeft verwond én dat Lisa dat soort dingen vaker heeft gedaan.
De rechter luistert in dit hoger beroep naar negen getuigen: collega’s van Lisa, verpleegkundigen, managers, de HR adviseur en Lisa zelf. Op basis van alle verklaringen vindt de rechter dat de zorginstelling is geslaagd in het leveren van het bewijs.
Daarbij zegt de rechter dat de verklaring van de HR adviseur zwaar weegt. Zij heeft verklaard dat Lisa in een gesprek heeft erkend dat zij mevrouw bij de polsen heeft gepakt. En dat zij, als cliënten niet doen wat zij wil, boos kan worden en een soort van waas voor haar ogen krijgt en agressief kan worden.
Ook de verklaring van een leerling verzorgende weegt zwaar. Zij heeft verklaard dat zij wel eens geschrokken is van het gedrag van Lisa. “Ze kan hardhandig en geïrriteerd doen. En soms kan ze ineens van mimiek veranderen.”
Hoe sterk is jouw dossier?
Vraag je je af hoe sterk jouw dossier is? Is het bewijs genoeg om een rechtszaak te kunnen starten? Neem dan gerust contact op met onze juridische helpdesk. Daar zijn we voor!
Je bereikt ons via info@hanzeadvocaat.nl of 085-2733586.
Meld je aan voor de Nieuwsbrief.
Meld je hier aan voor onze nieuwsbrief en blijf op de hoogte.
