Een arbeidsconflict, wanneer is daar sprake van? En wanneer moet je hulp inschakelen?

Een voorbeeld uit de praktijk: een bankmedewerker met een arbeidsconflict

Stefan belde op een donderdagavond. In paniek. De volgende ochtend had hij een gesprek staan met z’n leidinggevende, Erik. En daar had hij een heel slecht gevoel bij. Zowel bij het gesprek als bij Erik. Sinds Erik drie maanden geleden zijn nieuwe baas werd, was alles anders geworden. Vanaf dag 1 zat Erik er bovenop. En niet op een leuke manier. Stefan kon niks goed meer doen. Het leek wel alsof Erik de hele dag over Stefans schouder meekeek. Stefan had het gevoel alsof al zijn werk onder een vergrootglas lag.

Het gevoel hebben niks meer goed te kunnen doen

En persoonlijk was er ook niet echt een klik. Erik was geen leuke vent. Niet ‘one of the guys’. Waar er overigens toch al steeds minder van waren. Stefan vertrouwde Erik niet en had het gevoel dat hij er op uit was om Stefan weg te pesten. En dat lukte hem aardig.  Stefan sliep slecht, kon zich moeilijk meer concentreren, maakte zich zorgen over z’n baan en inkomen en maakte daardoor steeds meer fouten.

En nu dan dus dat gesprek van de dag erna. Hoe dat aan te pakken? Moest hij wel gaan? Kon hij zich beroepen op z’n zwijgrecht? Mocht hij het gesprek opnemen? Stefan zag door de bomen het bos niet meer en kreeg van allerlei kanten adviezen die soms ook nog eens tegenstrijdig waren. Dus belde hij Hanze advocaat voor het gratis adviesgesprek.

Arbeidsconflict, en wat nu?

Ik vertelde Stefan dat wat hij mij vertelde neerkwam op een arbeidsconflict. Een conflict op het werk waardoor je niet meer lekker aan de slag kunt. Je werk en de werksfeer leidt er onder en het wordt van kwaad tot erger. Uiteindelijk sloopt het mensen en door alle stress komen veel mensen overspannen thuis te zitten. Een burnout ligt bovendien op de loer. Een situatie die zo snel mogelijk opgelost moet worden. Een oplossing waar beide partijen belang bij hebben. Ook de werkgever. Want hoewel Stefan het gevoel had dat Erik de pik op hem had, heeft het bedrijf er natuurlijk juist alle belang bij dat werknemers lekker in hun vel zitten en goede prestaties leveren.

Zit je in een soortgelijke situatie en weet je niet meer wat te doen? Neem dan contact met ons op.

Een blik op de toekomst: ‘Er zit toch niemand meer op mij te wachten?’

Ik heb Stefan gevraagd hoe hij zelf de toekomst zag. Nog even los van de huidige situatie. Zag hij zichzelf over 5 jaar nog bij de bank werken? En in welke functie? En met welk perspectief?

Stefan vertelde dat hij al 16 jaar bij de bank werkte en eigenlijk was hij altijd overal lekker doorheen gerold. De eerst jaren waren van groei, groei en nog meer groei. De jaargesprekken hadden niet zoveel om het lijf, de reorganisaties in de crisisjaren betroffen niet zozeer zijn afdeling. In de loop der jaren was er veel routine in zijn werk gekomen. Al jaren was hij niet meer echt uitgedaagd.

En ja, hij zou graag bij de bank blijven werken. Er moet toch geld in het laatje komen. De kinderen gingen bijna studeren. Het pensioen was nog ver weg. En bovendien, welke andere bank zat nou op hem te wachten? “En buiten de bankenwereld” vroeg ik hem? Nou daar zat al helemaal niemand op ex-bankmedewerkers te wachten, aldus Stefan.

Het gesprek aangaan om het arbeidsconflict op te lossen

Bij Stefan heb ik aangegeven dat hij een keuze heeft. Als die keuze zou zijn om bij de bank te blijven werken, dan zou hij in het gesprek de volgende dag zijn best moeten doen om er achter te komen wat er nou precies verkeerd zit. Of dat nou puur in de relatie tussen hem en Erik zit of ook de prestaties op z’n werk betreft. Hij zou moeten vertellen dat hij alles op alles wil zetten om de werksituatie te normaliseren. Als dat betekende dat hij zijn werkwijzes moest aanpassen, then so be it! Daarnaast zou hij Erik moeten vragen of hij hem wil helpen en begeleiden. Met daarbij de opmerking dat hij natuurlijk ook wat tijd nodig heeft. Niet een gemakkelijk gesprek dus. Kwetsbaar opstellen. Stefan had heel wat weg te slikken, maar het perspectief was het behoud van zijn baan en inkomen.

Een verbetertraject of vaststellingsovereenkomst?

Maar het kon ook zijn dat Stefan zou aangeven dat de maat voor hem vol was. Gelukkig betekent dat in Nederland niet dat je direct op straat staat. Sterker nog, er moet echt wel een dossier (met waarschuwingen, verbetertraject en ‘laatste kansen’) liggen wil een werkgever tot een ontslag kunnen komen. En omdat dat nu allemaal nog niet aan de orde was, lag het voor de hand dat Erik een verbetertraject zou gaan voorstellen. En van Stefan wordt dan in alle redelijkheid verwacht dat hij daar aan mee werkt.

Een andere mogelijkheid was dat Erik zou voorstellen om eerst te kijken of er een einde aan de arbeidsovereenkomst zou kunnen komen middels een gezamenlijk op te stellen regeling. Dat heet een vaststellingsovereenkomst of beëindigingsovereenkomst. Hoewel het sluiten van zo’n overeenkomst juridisch niet kan worden afgedwongen, is deze manier om het conflict te beëindigen iets wat we in de praktijk heel veel zien. En waarom ook niet. Als werknemer en werkgever het erover eens zijn dat er een einde moet komen aan de arbeidsovereenkomst en ze zijn het eens over de voorwaarden, dan kan het natuurlijk prima. Sterker nog, dat is dan een hele goede oplossing waarmee jij dan weer verder kunt. Misschien wel met datgene waar je al jarenlang van droomt.

Perspectief op nieuwe baan en mooi salaris

Stefan gaf aan dat wanneer hij perspectief zou hebben op een nieuwe baan en een mooi salaris, hij daar best oren naar zou hebben. Ik gaf toen aan dat hij van onze loopbaancoach gebruik kon maken en dat onze ervaring was dat vrijwel iedereen binnen 6 tot 9 maanden een nieuwe baan had gevonden. Ongeacht welke leeftijd en – zoals bij Stefan – de eenzijdige werkervaring. Ik gaf Stefan wel aan dat hij niet over één nacht ijs moest gaan. Teveel mensen kiezen voor een vaststellingsovereenkomst om maar van het gezeur af te zijn, maar dat is de verkeerde motivatie. In iedere baan gebeurt vroeg of laat wel iets en dan is het zaak de situatie onder ogen te zien en daarnaar te handelen. En niet om te vluchten.

Eind van het verhaal: einde dienstverband maar onder mooie voorwaarden

Ze hadden een goed gesprek de volgende dag. Stefan was rustig en professioneel. Hij gaf eerlijk toe dat er de laatste jaren wel wat sleet was gekomen in zijn functioneren. Er werd immers toch niet op gelet en hij had ook vaak het idee dat zijn werk er ook niet zo erg meer toe deed. Stefan had ook aangegeven dat hij wel bereid was om er een flinke schep bovenop te doen. Zich weer voor de volle 100% in te zetten.

Erik gaf aan dat hij de open houding en het zelf kritische vermogen van Stefan erg waardeerde. Hij had het een lastige situatie gevonden en voelde zich de afgelopen maanden net een politieagent of schoolmeester. Hij zou graag samen met Stefan aan de slag gaan, maar wilde hem ook een alternatief voorhouden. De bank was in de afgelopen jaren sterk veranderd. Andere mensen, ander gedrag en een heel andere cultuur. Hij vroeg zich af of Stefan die slag wel zou kunnen (en willen) maken. Daarmee wilde hij in eerste instantie kijken of ze niet samen tot een beëindiging van de arbeidsovereenkomst zouden kunnen komen. En omdat er geen formeel dossier lag, begreep Erik wel dat hij daarvoor dieper in de buidel moest tasten dan alleen de transitievergoeding.

Eind van het verhaal was dat Stefan een mooi exitpakket in zijn vaststellingsovereenkomst kreeg aangeboden. Middels onze onderhandelingen kwam daar nog een mooie ‘kers op de slagroomtaart’ bij. Uiteindelijk bleef hij nog 6 maanden in dienst en werd het outplacementtraject door de bank betaald. Om de inkomensval na het einde van het dienstverband te ondervangen, kreeg Stefan een ontslagvergoeding waarmee hij 1,5 jaar lang op het zelfde inkomensniveau zou blijven. De juridische kosten werden door de bank vergoed.

Stefan belde een paar weken geleden weer: een nieuwe baan!

Stefan belde weer. Hij is net drie maanden uit dienst. Prachtige tijd gehad, vertelde hij. Met z’n oudste zoon een lange wandeltocht door de bergen gemaakt. Met z’n dochter een weekend naar Parijs en Londen geweest. Hij was helemaal tot rust gekomen en voelde weer energie. En het mooiste van alles? Hij had een nieuwe baan gevonden! Als financieel adviseer bij een hypotheekbemiddelaar. Dichter bij huis, kleinere club, fijne mensen. En het salaris, vroeg ik hem? Iets lager, maar wel met perspectief op groei. En hij had nog genoeg over van de ontslagvergoeding, dus dat kwam wel goed.

Deel dit bericht: